Ziekenhuis
Donderdagavond 10 juni werd Arie plots behoorlijk benauwd. Hij had wat hapjes vla gegeten, wat prima ging. Toen de groepsleiding hem later naar zijn bed liet lopen begon hij zwaar te ademen en trok hij wit weg,zwarte randen onder zijn ogen en blauwe lippen. zijn saturatie was te laag en toen de huisarts kwam was het zuurstofgehalte in zijn bloed nog verver gedaald. Toch maar naar het ziekenhuis voor een foto. Grappig was, dat Arie verder eigenlijk heel goed in zijn doen was. Met de zuurstof, die hij gelijk kreeg toegediend, zag hij er al weer behoorlijk goed uit en hij was nieuwsgierig en vrolijk. Hijmoest de nacht op de MC doorbrengen. Met de geprikkelde arts hadden we later op de avond nog een goed gesprek, waarin bleek dat communicatie zo belangrijk is. Hij had aangegeven, dat Arie helemaal niets mocht eten, zei hij en dat was toch gebeurd! Terwijl op de MCV destijds al een logopediste polshoogte was komen nemen en advies gaf, dat Arie dik vloeibaar kon eten als hij goed in zijn doen was. gelukkig bleek het met Arie’s longen prima in orde te zijn, hij had zich belsist niet verslikt zei een andere arts de volgende dag. W.s. is het gewoon wat slijm geweest wat hem behoorlijk in de weg had gezeten. Na het uitzuigen op de eerst hulp was hij inderdaad goed opgeknapt.
Omdat ons besluit inmiddels genomen was, dat Arie een pegsonde zou krijgen, was er even sprake van dat dat gelijk zou kunnen, nu hij toch weer in het ziekehuis was. Maar dat gebeurt maar eens per week. Kees heeft Arie vrijdagochtend weer opgehaald en woensdag 16 juni is ’s middag de pegsonde geplaats. Op zich een kleine ingreep van hooguit 10 minuten. Helaas was de communicatie over verzorging van de peg niet optimaal, maar inmiddels is helemaal duidelijk hoe het moet. We hopen dat ontstekingen uitblijven en dat het Arie helpt om het aantal longproblemen terug te dringen. En. . . eindelijk weer een gezicht zonder plakkers, dat ziet er wel zo leuk uit!
